Vila Real de Santo Antonio

Grensplaats met Spanje

In de 16e eeuw bestond, waarschijnlijk iets dichter bij zee, een stadje dat Vila de Santo António de Arenilha heette. In de 18e eeuw werd het naar verluid verslonden door de zee en het zand. Deze grensplaats aan de riviermonding was belangrijk om de toegang van de handelswaren via de Guadiana rivier (de grens met Spanje loopt midden in deze rivier) te controleren, koninklijk toezicht te houden op de visserij van Monte Gordo en weerstand te bieden aan Spanje, waarmee Portugal in oorlog was tot 1762/63.

De bouw van Vila Real de Santo António had dus economische en politieke voordelen en was daarmee meer dan alleen een koninklijke wens.

De ervaring met het herbouwen van Lissabon na de aardbeving van 1755 werd opgedaan in Vila Real de Santo António opgedaan. Eerst werd zorgvuldig de planning van een stadsstructuur ter hand genomen en vervolgens is gebruik gemaakt van strakke architectonische ontwerpen. Bovendien zijn  standaard constructie-elementen ontwikkeld en gebruikt zoals de “cantarias” (natuurstenen omlijstingen) die per boot uit Lissabon kwamen en die al helemaal klaar waren voor gebruik.

Ontwerp van de stad

Om de planologie van Vila Real de Santo António te ervaren, moet je een wandeling maken door de straten. Begin bij het plein Praça Marquês de Pombal, het hart van het stadje, met een prachtige natuurstenen uitstraling rond een obelisk uit 1776. Het plein bevat drie van de belangrijkste urbane kenmerken uit de 18e eeuw: de kerk, het gemeentehuis en het oude politiehuis (Casa da Guarda). Daarna kan je enkele blokken doorlopen, die op particulier initiatief zijn gebouwd maar nog steeds dezelfde architectonische stijl hebben van de andere blokken.
De wandeling zou kunnen eindigen bij het oude douanegebouw (Alfândega), aan de bloeiende oevers van de rivier Rio Guadiana.

Strand

Wanneer je de kade helemaal naar het zuiden volgt en op de rotonde aan het einde daarvan een kleine slinger maakt, kom je op de pier van Vila Real de Santo Antonio. Loop langs de vissers die daar altijd staan en de magere katten die bedelen om een deel van de vangst. Geniet van de vergezichten naar het westen van de zeewind in je gezicht. Op het strand vind je geen strandtenten; het is er heerlijk rustig en daarmee is het contrast met het stadje compleet.